De bevrijding van
‘Sumangali-meisjes’

De Indiase organisatie SAVE vertelt echter: "Zodra de meisjes eenmaal in de industrie werkzaam zijn, worden ze geconfronteerd met de werkelijkheid. Ze worden slachtoffer van de ernstigste vorm van uitbuiting door hun werkgevers, en de meeste van hun bittere ervaringen houden de meisjes voor zich zelf. Weg van huis, met niemand om hen te ondersteunen, kwijnen deze meisjes weg binnen de textiel- en kledingbedrijven. Geld en politieke macht zorgen er voor dat het grootste deel van de gruweldaden binnen de muren van de bedrijven verborgen blijven.
Er zijn veel voorbeelden als bewijs van de gevaarlijke en onveilige omstandigheden waarin de meisjes in de textiel- en kledingindustrie worden tewerkgesteld. Hoewel de werkgevers het bestaan van het Sumangali-systeem krachtig ontkennen, bevrijden wij regelmatig meisjes (en soms jongens) uit textielbedrijven."

De organisatie SAVE – een partner van de Landelijke India Werkgroep - speelt een cruciale rol in de bevrijding en rehabilitatie van de Sumangali- of ‘kamparbeiders’. SAVE voert verrassingsinvallen uit met medewerking van de arbeidsinspectie en het lokale ministerie van arbeid. Op 6 februari jl. werd een inval uitgevoerd bij Maheskumar Spinning Mills in Cheyur, in district Tirupur. Zes meisjes en twee jongens in de leeftijdsgroep van 13 tot 16 jaar die in dienst waren onder het Sumangali-systeem werden gered met hun familie herenigd.

Wat is Sumangali? Sumangali is een vorm van gebonden of gedwongen arbeid. De overgrote meerderheid van de meisjes is jonger dan 18, heeft een Dalit-achtergrond (kastelozen), en van zeer arme afkomst. Deze meisjes worden gelokt met de toe zegging van een redelijk salaris, goede behuizing en – in enkele gevallen – een geldbedrag na afloop van het contract dat ze kunnen gebruiken voor hun bruidsschat. De werkelijkheid is veel minder rooskleurig. De meisjes wonen vaak in hostels op het fabrieksterrein waar ze zelden vanaf mogen. Ze hebben weinig contact met hun familie, laat staan met vakbonden of NGO’s. De meisjes maken lange dagen, inclusief gedwongen overwerk tot soms zelfs wel 24 uur aan een stuk, voor lage lonen en onder ongezonde omstandigheden. Intimidatie en geweld komen veel voor. Meestal is het uitdienen van de contractperiode een voorwaarde voor het ontvangen van het beloofde geldbedrag dat in feite geen bonus is, maar ingehouden loon. Zelfs als het de meisjes lukt de termijn uit te dienen, dan nog ontvangen ze niet altijd het ingehouden loon.

Devayani, nu 13 jaar nu, is bij de spinnerij terechtgekomen toen ze jonger was. Ze zat op school, maar moest als gevolg van de armoede haar geboortedorp Karuthapillaiyoor in district Tirunelveli verlaten en bij de spinnerij gaan werken in de hoop met haar inkomen haar familie te steunen. Ze werkte meer dan 12 uur per dag en had geen vakantie of vrije weekends.
Bommi uit district Theni was 14 jaar toen ze werd ingezet onder het Sumangali-systeem. Ze zat vier jaar op de lagere school en werd tewerkgesteld nadat haar een geldbonus in het vooruitzicht werd gesteld door een wervingsagent.
Beide meisjes kregen een maandsalaris van Rs.1500 (€21,50), veel minder dan het minimumloon dat is voorgeschreven door de deelstaatregering van Tamil Nadu.
Devayani en Bommi waren zeer dankbaar voor hun redding door SAVE omdat ze de werkdruk en de mentale marteling door hun werkgever niet meer aankonden. De ouders van geredde meisjes hebben SAVE gevraagd om te bemiddelen bij de werkgever om in ieder geval een deel van de beloofde bonus betaald te krijgen.