Volgens rechtenactivisten loopt de scholing van kinderen gevaar als ze op politiebureaus moeten werken

door: Shuriah Niazi

RAIPUR, INDIA - Kinderen vanaf vijf jaar worden gedwongen om te werken voor de politie in het centrum van India, ondanks het verbod op kinderarbeid in de grondwet van het land.

Minstens 300 "kindpolitieagenten" werken op politieafdelingen in de deelstaat Chhattisgarh vanwege een – volgens ambtenaren – “beleid van medeleven” om gezinnen van tijdens de dienst gedode politieagenten van een inkomen te voorzien.

Maar mensenrechtenorganisaties beweren dat dit een verkeerde praktijk is en dat er naar andere manieren van steun gezocht moet worden. Sommige familieleden zeggen ook dat de kindagenten hun jeugd ontnomen wordt.

"Het is echt onmenselijk om kinderen te dwingen om naar een bureau te gaan om te werken in plaats van naar school", zegt Meenakshi Ganguly, Zuid-Azië-directeur van Human Rights Watch. "De politie moet op zoek naar andere opties. Maar zulke kleine kinderen moet niet worden gevraagd op het bureau te komen."

Jonge kostwinners
Voor de negenjarige Animesh – vijf jaar oud toen hij voor de politie begon te werken - is het leven totaal anders dan dat van andere kinderen in zijn omgeving. Terwijl zij naar school gaan moet zijn moeder hem met snoep paaien om op zijn driewieler naar zijn werk te gaan. Animesh woont in het district Bilaspur in Chhattisgarh. Hij is een van de meer dan 300 kinderen die werken voor het politiedepartement van de deelstaat, aangesteld na de dood van hun vaders tijdens de uitoefening van hun functie.

Hoewel deze kinderen lichte banen zijn toebedeeld, zoals het schenken van thee en het sjouwen met dossiermappen, dragen zij ook de zware verantwoordelijkheid van het onderhoud van hun familie.
Animesh moet zich om de andere dag bij het bureau melden om 4.200 roepies ($70) per maand te verdienen, maar is vrij om naar school te gaan op de overige dagen.

"Het is niet makkelijk voor mij om hem over te halen om naar het bureau te gaan," zei Sarojini, zijn moeder. "Hij ziet andere kinderen en wil spelen zoals zij. Maar hij moet zich om de dag melden voor zijn werkzaamheden op het bureau." Zijn moeder was 32 toen haar man, een politieagent, omkwam bij een treinongeluk bij terugkeer van zijn dienst. Zij stuurt haar zoon met tegenzin naar het werk.

"Vijf jaar is een zeer jonge leeftijd voor een kind om te werken. Hij heeft veel gehuild, had geen idee wat een bureau was. Zijn jeugd is hem ontnomen," zegt ze. "Hij ging werken op een leeftijd waarop andere kinderen naar school gaan en spelen. Het was een moeilijke situatie voor ons, maar we redden ons zo’n beetje."

Op een leeftijd waarop kinderen in India graag ‘politie en boefje’ spelen haat Animesh het om als een politieman te worden gezien door zijn vrienden en collega’s op het bureau - die hem Bachcha Police noemen, ofwel ‘kindpolitie’. "Ik wil niet naar het bureau. Ze lachen me uit. Ze noemen me kindpolitie. Ik wil naar school gaan en studeren," zegt hij tegen Al Jazeera.

In het politiedepartement van Chhattisgarh kan ieder familielid aangesteld worden “op grond van medeleven”, er is geen minimum leeftijd. Om permanent aangesteld te worden als ze 18 jaar zijn geworden moeten de kinderen een zeker studieniveau bereikt hebben.

Animesh was te jong om te begrijpen wat er gebeurde toen zijn vader stierf, en de oom van de jongen, Chanrakant, die ook voor de politie werkt, erkent dat het niet gemakkelijk voor hem is.
"Hij gelooft nog steeds dat zijn vader buiten het bureau werkt. Je weet hoe moeilijk het voor hem is," zei Chanrakant. "Hij ziet zijn vrienden en andere kinderen naar school gaan of spelen. Maar met pijn in het hart staat hij klaar om naar het bureau te gaan."

Lange reis
Saurabh Nagvanshi (14 jaar) in district Bilaspur verloor ook zijn vader en werd tewerkgesteld als vijfjarige bij de politie, waar hij al weer negen jaar werkt. Hij reist met bus of trein van Bilaspur naar zijn standplaats in de hoofdstad van Chhattisgarh, Raipur, 100 km verder, om dan ‘s avonds op dezelfde dag weer terug te komen.

"Ik moet dit doen in het belang van mijn familie. Zij zijn afhankelijk van mij, en nu heb ik ook rekening te houden met mijn twee jongere zussen," zei Saurabh, die ook de verantwoordelijkheid voor het huishouden draagt.
"Ik ben heel volwassen nu en moet voortdurend nadenken over het huwelijk van mijn zussen," legt hij uit. "Ze studeren nu, maar op mijn schouders ligt de verantwoordelijkheid om te zoeken naar een geschikte bruidegom voor hen."

Saurabh studeert op zijn vrije dagen aan de Bharat Mata School, maar zijn moeder maakt zich zorgen over zijn opleiding, want als hij terugkomt van zijn werk is hij uitgeput.

Kancha Nemadi, 18 jaar oud, werkt in de meldkamer van het politiebureau in Raipur, Chhattisgarh

De politie neemt ook meisjes die hun vader hebben verloren in dienst. De achttienjarige Kancha Nemadi werkt samen met 13 andere kinderen bij de politiemeldkamer in Raipur, en verdient $70 per maand, de enige bron van inkomsten voor haar familie.

Ze zegt: "Ik heb geen keuze, dus werk ik hier. Net als andere kinderen koesterde ik enkele dromen in het leven, maar mijn lot dwong me om dit werk te doen. Maar ik hoop nog steeds dat er iets goeds zal gebeuren voor mij en mijn familie...”

Bezorgd om welzijn
Degenen die zich inzetten voor het welzijn van de kinderen zijn tegen deze aanpak en vragen zich af of de overheid haar eigen regels overtreedt door hen te werk te stellen op het politiedepartement.

Artikel 24 van de Indiase grondwet verbiedt kinderarbeid en er zijn verschillende wetten door de overheid aangenomen om kinderen te doen stoppen met werken.

Ganguly van Human Rights Watch zei dat de politie een andere manier moet zoeken om deze kinderen te steunen wiens scholing in gevaar wordt gebracht door op deze manier te moeten werken. "Hun opleiding lijdt er onder als ze slechts om de andere dag naar school kunnen," zei ze tegen Al Jazeera.

Maar de deelstaatregering van Chhattisgarh rechtvaardigt haar aanpak “uit medeleven” door te beweren dat ze zorgen voor de nabestaanden van de in actieve dienst omgekomen politieagenten.

De deelstaatminister voor binnenlandse zaken Ram Sewak Paikra zegt: "Het is een voorziening om hulp te bieden aan de familie van degenen die tijdens de dienst sterven.”

"Het is voor veel gezinnen iets noodzakelijks omdat ze niemand hebben die voor hen zorgt."