De MV Foundation is een organisatie die er via een gebiedsgerichte aanpak voor heeft gezorgd dat meer dan een miljoen voormalig werkende kinderen basisonderwijs hebben kunnen volgen of nog volgen. Dat deden ze vooral in de deelstaat Andhra Pradesh waarvan de nieuwe deelstaat Telangana recent is afgesplitst. Maar ze hebben ook heel veel organisaties in andere delen van India getraind om hetzelfde te doen. Hun aanpak blijkt ook in Afrika zeer succesvol.

Een vroeg huwelijk voorkomen
MV Foundation probeert kinderen zeker tot ze 15 of soms 16 zijn tien jaar onderwijs te laten volgen. Ook als ze – omdat ze eerst hebben gewerkt en niet naar school gingen – pas later zijn ingestroomd via brugonderwijs. Maar wat gebeurt er daarna met de meisjes die verder willen leren en betere beroepskwalificaties willen opdoen, terwijl hun ouders die ervaring zelf niet hebben? Daarom heeft de MV Foundation nu laten onderzoeken hoe het meisjes van 16/17 jaar in de tweede klas van twintig ‘junior colleges’ vergaat in de deelstaat Telangana.

Manjula zegt: "Ik ben een goede leerling, maar de omstandigheden thuis geven veel onrust. We moeten rond zien te komen van wat mijn moeder verdient. Wij helpen onze moeder en werken in het weekend, tijdens de piek van het oogstseizoen en in de vakanties om ons onderwijs te kunnen bekostigen. Mijn vader is een alcoholist, is zeer gewelddadig tegenover mijn moeder en valt haar voortdurend lastig. Als mijn zus en ik ons verzetten zijn wij ook slachtoffer van zijn wangedrag en mishandeling. Omdat ik dit niet meer kon aanzien heb ik mijn vader meerdere malen gewaarschuwd en hem gevraagd met dit geweld te stoppen, en zo niet, dat wij hem allemaal in de steek zullen laten waarmee hij alle status en respect van het dorp zal verliezen. Ik leef met de hoop dat mijn vader zal veranderen. Ik moet naar een hostel verhuizen omdat ik dit niet meer aan kan."

Uit het onderzoek bleek dat het huwelijk van het meisje in bijna 90% van de gevallen al ter sprake komt als ze tussen de 15 en 17 is. Als dat inderdaad tot een huwelijk leidt dan zijn de kansen op een vervolgopleiding meestal verkeken. Maar hoe zit dat met meisjes die de barrière wel hebben genomen en in de tweede klas van het college zitten?

Bespot vanwege lage kaste en seksueel lastig gevallen
Ruim 60% van de meisjes betaalt zelf mee aan hun opleiding. Maar ook hun ouders dragen er veel aan bij. Twee-derde van de meisjes liet weten dat hun ouders grote economische offers moeten brengen voor hun opleiding. De meeste van hen moeten daarvoor zelfs leningen afsluiten. Bijna driekwart vond verder dat hun moeders maar ook twee-derde van de vaders hun opleiding ook sterk ondersteunden. Daarentegen zeggen ook een aantal meisjes dat ze veel geconfronteerd worden met huiselijk geweld en vaders die aan de drank zijn.

Kavita zegt: "Ondanks de vele problemen hebben mijn ouders in ons onderwijs geïnvesteerd. Ze hebben enorme leningen afgesloten en de geldschieters bestoken ze ons huis. Op dit moment hebben ze geen geld om voor ons te zorgen, maar ze staan erop dat mijn twee jongere zussen, mijn broer en ik studeren. We zijn nooit van school gegaan, hoewel we nooit geld hadden voor voedsel, huur, lesmateriaal, enz. Ik vind het verdrietig dat mijn vriendinnen wel de school verlieten, en zelfs het hoger onderwijs, en het slachtoffer werden van een vroege huwelijk door seksuele intimidatie en lastigvallen door jongens. Deze problemen speelt in veel gezinnen, maar ik ben er zeker van dat niemand zo wordt aangemoedigd tot studeren als wij door mijn ouders. Meisjes moeten studeren en de samenleving misschien maar één stap vooruit helpen, om de weg vrij te maken voor nog duizend stappen."

Bijna alle meisjes (98%) lieten weten dat ze tenminste een of twee keer per maand door hun leraren gepest of bespot werden vanwege hun kaste. Ruim een derde zei dat ze minstens een keer per week te maken hadden met seksuele intimidatie of misbruik van verschillende aard.
In ruim 70% van de huwelijken beslissen alleen de ouders wie hun echtgenoot wordt. Ruim 20% van de meisjes kunnen zelf hun man kiezen, maar wel met instemming van hun ouders. Overigens vinden 60% van de meisjes het ‘normaal’ als een man zijn vrouw slaat.

Meisjes zijn seksueel zeer slecht voorgelicht. Negen van de tien meisjes wisten niet of een vrouw zwanger kan worden bij de eerste keer vrijen en 63% liet weten dat ze niet wisten of je zwanger kunt raken van kussen of knuffelen. Evenveel meisjes waren van mening dat een meisje ‘geruïneerd’ was als ze seks voor het huwelijk zou hebben.

Slechte voorzieningen
De voorzieningen op de colleges laten zeer te wensen over. Bijna de helft zegt dat er of geen toiletten zijn of smerige, onbruikbare toiletten zonder privacy. Een-zesde van de meisjes verblijft in een hostel bij het college. De meeste meisjes vonden dat ze betere studieresultaten zouden halen als ze ook in een hostel zouden verblijven. De helft van de meisjes zeiden dat leraren denigrerende gebaren en bewoordingen gebruikten of hen op een vervelende manier aanraakten. Daarentegen vonden ze toch dat driekwart van de leraren hun ondersteunden om hun studiedoelen te bereiken.

Het rapport eindigt met het volgende citaat dat de positie van meisjes samenvat:

"Het is algemeen bekend dat de meeste meisjes vanaf het moment van hun conceptie in een vijandige omgeving belanden. In dat licht laten de meisjes in dit onderzoek door hun dagelijkse daden van verzet hun volharding zien om zich zelf los te maken uit het moeras van alle vormen van discriminatie. Met hun overtuiging dat alleen onderwijs hen kan helpen om zich te ontworstelen aan onrechtvaardigheid, zetten ze zich in om hun leven anders vorm te geven. Hun stem moet gehoord worden. Daarvoor is een sociale omgeving nodig die hen steunt én steun van de regering voor hun onderwijs en tegen ongelijke man-vrouw verhoudingen en discriminatie. Dat helpt het geweld tegen hen te beëindigen en hen waardigheid te geven."

Ravali zegt: "Ik werk hard om geld te verdienen voor mijn hbo-opleiding, net als mijn moeder die onafgebroken werkt en daartoe ook offers brengt. Ze zegt: ‘Ik wil niet dat mijn kinderen zo’n leven leiden als het mijne’. Maar de overheid heeft, zonder acht te slaan op onze leefomstandigheden en onze poging te studeren, ons geen eigen schoolgebouw gegeven; we hebben geen bibliotheek, geen practicumruimtes, geen toiletten, geen water en geen lessenaars. Wij betalen allerlei soorten kosten - toegangsgeld, jaarlijkse bijdragen, examengeld - en moeten geld uitgeven aan schoolboeken, schriften, schrijfgerei en fatsoenlijke kleding. Hadden we maar uniformen! Een of twee keer kregen we maandverband, maar daarna niet meer. Ik reis elke dag een lange afstand, ongeveer 30 km, naar school, maar kan me geen buskaart veroorloven. Ik vind dat meisjes zich veilig moeten voelen en in een prettige sfeer moeten kunnen studeren; jongens moeten worden gestraft als ze meisjes pesten."

Aanbevelingen
Het onderzoek leverde ook een aantal aanbevelingen op om het onderwijs voor meisjes in junior colleges te bevorderen:

• Meer investeringen in o.m. klaslokalen, meubilair, de bibliotheek, drinkwater en toiletten.
• Gratis onderwijs en onderwijsmateriaal.
• Het zorgen voor gratis busabonnementen of transport.
• Het zorgen voor hostels voor tenminste meisjes van de laagste kaste (Dalits), tribalen en minderheden.
• Het onderwijzen van jongens over de grote gevolgen van hun gedrag ten opzichte van meisjes zoals seksuele intimidatie, stalking en andere vormen van seksueel ongewenst gedrag. Ze moeten meisjes als hun gelijken leren zien door het onderwijzen van seksegelijkheid in alle klassen.
• Voorlichting aan meisjes over voortplanting en seksuele gezondheid.
• Onderdak en counseling voor meisjes die bloot staan aan geweld.