Vooral minder 'goede waren' lopen als een rode draad door het werk van de Landelijke India Werkgroep (LIW). Dat begon al begin jaren tachtig met de grote visserijtrawlers die Nederland, betaald met ontwikkelingsgeld, aan India wilde leveren. De LIW protesteerde samen met de Indiase ambachtelijke vissers bij de regering, omdat de trawlers de vissers brodeloos, of liever 'visloos' zouden maken. Later volgden onder andere protesten tegen het wegwerken van de Europese zuiveloverschotten naar India. Eigenbelang van Nederland en Europa stond voorop. Toch boekten we ook daar enig succes mee. Niet omdat de producten 'fout' geproduceerd werden, maar omdat het een besteding van ontwikkelingshulp was waar de armen in India niet veel mee opschoten.

Sinds het begin van de jaren negentig houden we ons vooral bezig met Indiase producten en de arbeids- en milieuomstandigheden waaronder ze worden gemaakt. Sportartikelen en kleding bijvoorbeeld. Ook daar speelt eigenbelang - de zucht naar goedkope producten - een grote rol: van bedrijven én consumenten. Met als resultaat: armoede, vergroting van de kloof tussen arm en rijk en milieuvernietiging.
Als consumenten kunnen we daar individueel iets aan doen. Maar ik denk dat we vooral via maatschappelijke en politieke afspraken bedrijven én onszelf als zelfzuchtige consumenten in toom moeten houden. Het minste wat we daarom van bedrijven verlangen, is dat ze zich houden aan internationaal afgesproken milieunormen, arbeids- en mensenrechten. De overheid moet dat, waar mogelijk, stimuleren. Grote bedrijven zouden moeten rapporteren over hun maatschappelijk gedrag en moeten meewerken aan bindende internationale richtlijnen voor bedrijven. En de consument? Max Havelaar koffie, milieuvriendelijke producten en straks 'schone kleding' (blijven) kopen, maar ook bedrijven en overheid blijven aansporen om 'goede waar' te leveren. Ook als dat meer kost. Zodat ik er als consument van op aan kan dat ook de producten van de Aldi en de HEMA verantwoord zijn voor mens en milieu.