Elke Dertig Minuten

Zelfmoord van boeren, mensenrechten en de agrarische crisis in India

Deze cijfers, hoewel al schokkend genoeg, liggen zeer waarschijnlijk nog aanzienlijk lager dan de werkelijkheid. Vrouwen bijvoorbeeld, worden veelal buiten de zelfmoord statistieken van boeren gehouden omdat de meesten van hen niet formeel eigenaar van de grond zijn. Dat geldt ook voor Dalits (‘kastelozen’). Dat staat in het nieuwe rapport Every Thirty Minutes: Farmer Suicides, Human Rights and the Agrian Crisis in India van het Center for Human Rights and Global Justice van de New York School of Law.

Over de positie van de Dalits in de zelfmoorden onder boeren zegt het rapport:
“Onderzoek laat zien dat de zelfmoord van boeren ‘kastendimensies’ heeft omdat de boeren van ‘lagere kaste’ vanwege sociaal-economische barričres vaak de noodzakelijke technische kennis om commerciële gewassen te verbouwen ontberen, en daardoor extra hard worden getroffen door de katoenschuldencrisis.
Boeren van ‘lagere kasten’ hebben ook vaak te maken met discriminerende wetten en beleid die hun belemmeren om officieel land te bezitten. Boeren die geen eigendomsbewijs hebben worden door de regering vaak niet als boeren beschouwd en dus krijgen de familieleden geen compensatie als het hoofd van het huishouden zelfmoord pleegt.”

Er zijn ongeveer 1,5 miljoen overlevende gezinsleden van boeren die zelfmoord pleegden. En vele miljoenen boeren hebben dezelfde problemen als degenen die zelfmoord pleegden.
De boeren en hun gezinnen zijn het slachtoffer van een jarenlange landbouwcrisis. De economische hervormingen en de opening van de Indiase landbouw voor de wereldmarkt gedurende de afgelopen twintig jaar, hebben de kosten voor de boeren opgedreven, terwijl de oogsten en inkomsten van veel boeren achteruitgingen en leidden tot grote financiële en emotionele nood. Als gevolg daarvan zijn de kleine boeren gevangen in een cyclus van schulden. Tijdens een slecht jaar dekt de opbrengst van de katoenoogst niet eens de kosten van de inputs (zaden, pesticiden, irrigatie etc.). Laat staan dat de kosten van de woekerrentes er van betaald kunnen worden of het voedsel en andere benodigdheden van het gezin. De enige uitweg lijkt dan een nieuwe lening en meer inputs, die weer tot een grotere schuld leiden. Schulden zijn de belangrijkste en meest directe reden van de zelfmoord van boeren in India. Ironisch genoeg benemen boeren zich vaak het leven door het drinken van dezelfde pesticiden waarvan het kopen mede leidde tot hun schulden.

Het grote aantal boeren dat zelfmoord pleegde, moet niet het zicht benemen op de grote individuele tragedies achter elk van deze doden. De gevolgen daarvan achtervolgen de gezinnen van deze slachtoffers van de agrarische crisis in India: gezinnen erven de schuld, kinderen verlaten de school om op de boerderij te helpen en regelmatig plegen gezinsleden uit pure wanhoop ook zelfmoord.
De reactie van de Indiase regering op deze crisis – vaak in de vorm van schuldverlichting en compensatieprogramma’s – heeft goeddeels gefaald in het aanpakken van de crisis en de achterliggende oorzaken. Multinationale bedrijven hebben ook een belangrijke rol gespeeld in de agrarische crisis in India vanwege hun toenemende controle op de kosten, de kwaliteit en beschikbaarheid van agrarische inputs.

De auteurs van het rapport doen een aantal aanbevelingen aan de Indiase regering en ‘agribusiness’ die in India actief is, nationaal en internationaal, om de zaak structureel anders aan te pakken en de – nu geschonden – mensenrechten van de boeren te beschermen en te respecteren.

Voor het uitgebreide persbericht zie: www.indianet.nl/pb110511e.html.

Voor het rapport zie: www.indianet.nl/pdf/EveryThirtyMinutes.pdf.