Landelijke India Werkgroep
Engelstalige versie 


Een van de geredde kinderen
[ga met muis over deze en onderstaande foto's voor vergroting...]
 

Kleine handen aan het werk


Child Rights in India, 30-1-2015

Ik hechtte nooit veel belang aan handen, tot vandaag. Ik herinner me een lezing door mijn mentor, P. Sainath, een vooraanstaand journalist, getiteld Many Securities over de absurditeit van het UIDAI Aadhar Card Project waarbij vingerafdrukken van alle burgers genomen worden. Hij zei simpelweg: "In India heeft meer dan 15% van de bevolking, als gevolg van landarbeid, geen vingerafdrukken, en dat zijn juist de mensen die de voordelen van sociale zekerheid nodig hebben." Zijn stem klonk nog na in mijn hoofd toen ik vandaag naar de handen van dit vijf jaar oude kind keek. Deze jongen is een van de 300 kinderen die werden gered uit armbandindustrie in Hyderabad.

door: Varsha Bhargavi

Verwarde blikken
Toen ik de grote zaal waar de kinderen verbleven binnenkwam om vier uur ‘s middags, zag ik dat ten minste de helft van hen vast in slaap was, dat enkelen luidruchtig speelden en dat sommigen in gedachten zaten verzonken, zonder idee waarom ze hier waren. De jongste was ongeveer 5 of 6 jaar oud, ze waren allemaal jonger dan 18. Een snelle blik op hen maakte je duidelijk dat ze allemaal dezelfde verwarde blik hadden, ongekamd haar, sommige met lopende neuzen, slecht passende kleding, blote voeten en harde eeltige handen. Dit zie je ook bij de jongen op de foto die over zijn ellende vertelde aan Dr. Shantha Sinha, oprichter van MV Foundation, die vandaag een bezoek bracht aan de kinderen.


Dr. Shantha Sinha in gesprek met de geredde kinderen
De autoriteiten verrichtten geweldig werk met de reddingsactie door zich niet door druk van buitenaf te laten intimideren. Daardoor werden op 24 januari 2015 220 kinderen gered, waaronder 3 meisjes, allen onder de 18. Volgens de Indiase wet mag geen kind onder de 14 jaar tewerkgesteld worden, en deze wet werd in het geval van 174 van de 220 geredde kinderen overtreden, aldus de heer Gangadhar Sabavath, hoofd van het Departement van Arbeid die de inval samen met de politie van Hyderabad uitvoerde. Vier dagen later, op 28 januari 2015, werden nog eens 80 kinderen uit de armbandindustrie gered waardoor het aantal kinderen dat armbanden maakte tot 300 groeide. Voordat we verder ingaan op de details in het kort een aantal feiten over de armbandindustrie in India:

  • Er zijn ongeveer 350 winkels, naast de rondtrekkende straatverkopers, die armbanden verkopen in Laad Bazaar, Hyderabad, een 400 jaar oude armbandmarkt die zich zowel richt op de lokale bevolking als op toeristen die de stad bezoeken.
  • India is de grootste exporteur van armbanden. In december 2014 exporteerde India armbanden ter waarde van 18 miljoen dollar ($ 18.751.449).
  • De gemiddelde waarde van elke scheepszending exportarmbanden uit India bedraagt 375.029 dollar.
  • Meer dan 77% van de Indiase armbanden wordt geëxporteerd naar de Verenigde Arabische Emiraten, een belangrijk handelscentrum voor armbanden en andere goederen.
Van ambacht tot kindermisbruik
De handel in armbanden is zeer lucratief. De producenten houden zich niet aan de regels en gebruiken hun invloed om misstanden te verhullen. Een paar decennia geleden werden armbandmakers nog gezien als ambachtslieden. Maar het gebrek aan economische vooruit­zichten en een mager pensioen van Rs. 750 per maand was nauwelijks genoeg voor een ambachtsman om de familietraditie voort te zetten. Maar in de afgelopen tien jaar groeide de vraag naar armbanden in India en in het buitenland, en een aantal armbandhandelaren en -fabrikanten begonnen te zoeken naar andere manieren om de productie te verhogen om aan de groeiende vraag te voldoen. Kinderarbeid leek een kosteneffectief en probleemloos alternatief voor het afnemende aantal ambachtslieden in de armbandindustrie.

Kleine behendige handen zijn perfect voor het creëren van ingewikkelde ontwerpen op de beroemde met stenen ingelegde armbanden van Hyderabad. Dit alles zonder gedoe over pensioenen, uitkeringen voor ambachtslieden of zelfs controles en maatregelen op arbeids­omstandigheden. Onze regering koos er voor om de andere kant op te kijken toen soortgelijke invallen werden uitgevoerd tussen 2009 en 2012 in Firozabad, Uttar Pradesh, waar naar
schatting meer dan 20.000 kinderen werken in de armbandproductie aan huis. Normaal gesproken zouden we dit aan moeten pakken. Maar we waren blij met deze bedrijfstak zowel voor het stimuleren van het toerisme als voor de export. Alsof het nog niet ellendig genoeg was werden sommige rechtszaken voor de rechtbank van Allahabad beschouwd als gevallen van milieuvervuiling, niet van kinderarbeid.

Ondervoed
Het lot van de kinderen in de armbandproductie van Hyderabad is nog verschrikkelijker omdat ze naar de stad zijn gebracht door ronselaars voor een schamel bedrag dat is toegezegd aan hun ouders. Ze worden gedwongen 10-14 uur per dag onder gevaarlijke omstandigheden te werken. Hun leefomstandigheden zijn nog erger omdat ze zelden een werkonderbreking of voedzaam eten krijgen. Bijna alle kinderen die werden gered zijn ondervoed en tenminste 20% van hen had last van aandoeningen aan de luchtwegen. Als je naar hun handen kijkt vraag je je af hoe ze erin slagen om te eten met al die snijwonden, kneuzingen en brandwonden.

De jongen op de [eerste] foto is amper 5 en kwam uit Gaya, Bihar, net als de meeste anderen. De kinderen werden gekocht door ronselaars die zich met verschillende namen, zoals ‘Oom’, Chacha [vader’s jongere broer], Mamaji [moeder’s broer], voordoen als familieleden van deze kinderen en een

Dit is de hand van Saahil die meer dan een jaar in de armbandproductie werkte
bedrag van Rs. 3000-5000 per jaar per kind beloven aan hun ouders in Bihar. Sommige van die ‘ooms’ wilden zich bij ons voegen op de plaats waar de kinderen waren ondergebracht, alsof ze het recht hadden op een ontmoeting met de kinderen, maar gelukkig ontzegden de ambtenaren hen de toegang. Terwijl we met de kinderen praatten hoorden we dat hun eigen materiële bezittingen, een paar kleren, slippers in hun zakken, werden meegenomen door de politie. Onder de gegeven omstandigheden is het logisch te denken dat het geen probleem is een paar vuile kleren of slippers kwijt te raken; we kunnen ze altijd nieuwe, en misschien wel betere kleren geven. Ook ik dacht 'Opgeruimd staat netjes', ervan uitgaande dat de kinderen in ieder geval hun leven weer terug hadden.

Later, terwijl ik met haar terug naar huis reed, legde Dr. Shantha Sinha, mij geduldig het belang uit van hun kleine bezittingen die hen het gevoel van veiligheid geven, bijvoorbeeld door het vasthouden van zoiets als een teddybeer of iets dat hen herinnert aan huis. Deze spullen kunnen er uit zien als vuilnis of volkomen nutteloze dingen, maar dit zijn waardevolle bezittingen voor de kinderen. Sommige kinderen verzamelen zelfs een paar dingen die ze mee naar huis willen nemen als geschenk aan hun dierbaren. Dus het is nogal een groot probleem voor hen om afstand te doen van die paar materiële bezittingen die zij zichzelf toegeëigend hebben in een onbekende stad, ver weg van huis. Dit gaf mij een brok in mijn keel, deed me mijn foute oordeel beseffen over hun gekoesterde bezittingen. Er is geen verschil in het gevoel van veiligheid dat deze kinderen ontlenen aan het vasthouden aan die dingen, of het nou vodden zijn of duur speelgoed. We wensten allen stilzwijgend dat ook de wethandhavers dit zich realiseerden.

Hoe nu verder?
Het lot van deze kinderen is somber. De regering van de deelstaat Telangana wil niet de verantwoordelijkheid op lange termijn op zich nemen. Indian Railways wordt benaderd om een speciale trein naar Gaya in te zetten, zodat de kinderen terug kunnen worden gezonden naar hun ouders waar voor zorg en ondersteuning voor wordt gezorgd en dit wordt gecontroleerd door de overheid van Bihar.
Alles lijkt tot stilstand gekomen nu enkele oudere jongens al ongeduldig worden en vroegen waarom ze niet naar buiten mochten om te spelen. De jongere kinderen staan bij de ramen, vol verlangen door het traliewerk naar de buurtkinderen kijkend die op het nabije open veld spelen. Het was moeilijk voor ons om hen de ingewikkelde bureaucratie uit te leggen waarmee we geconfronteerd worden bij het regelen van zoiets simpels als het transport van deze kinderen naar hun eigen stad of zelfs het zorgen voor wat vermaak of psychologische begeleiding. Terwijl we niets hoorden van de regering van Bihar of van de Indiase spoorwegen is het triest dat hoewel deze kinderen werden gered, India druk bezig was haar 65e Dag van de Republiek te vieren en het bezoek van Obama en het krijtstreeppak van Narendra Modi de volledige aandacht opeisten. Het is misselijkmakend om te zien hoe wij de rommel opslokken die ons wordt opgediend door de media en dat met trots consumeren, terwijl de toekomstige burgers van India hun fundamentele recht op de kindertijd wordt ontzegd. We realiseren ons niet dat dit de kinderen zijn die de ruimte op deze aarde delen met de onze. Verdienen deze kinderen iets minder dan onze eigen kinderen?

Tijd voor actie
Wat kunnen we doen? Ga naar de bron. Raak de daders waar het hen het meest pijn doet. Kunnen we voor een tijdje stoppen met het kopen armbanden, totdat de fabrikanten volwassenen inzetten voor dit werk? Tuurlijk, dat zouden we kunnen doen. Dat is het minste wat we voor deze kinderen kunnen doen. Doe mee met onze "Boycot Armbanden uit Hyderabad"-campagne. Deel dit met je vrienden via #BoycottBanglesFromHyderabad om meer bewustzijn over kinderarbeid in de armbandindustrie te creëren. Dit is de enige manier waarop we die kleine handjes nuttig kunnen maken voor iets wat ze echt graag doen en bedoeld zijn om te doen. We willen die vingerafdrukken intact houden. Toch?


Engelstalige versie 

Bevrijde kinderen gaan naar huis – sommigen kennen hun ouders niet


New Indian Express, 6-2-2015


De geredde kindarbeiders in de Secunderabad-Patna Express. De meesten probeerden goede moed te houden ondanks hun onzekere toekomst
Irfan, een 10-jarige jongen met littekens van waterpokken over zijn hele gezicht, kijkt beduusd naar het treinstation in Hyderabad. Hij verdiende 3.000 rupees per maand voor werk in bijzonder gevaarlijke omstandigheden. Nu, hoewel gered, is hij niet zeker wat hem thuis staat te wachten in het Gaya district van Bihar. In Gaya was hij leerling op een lagere school. Later werd hij gedwongen om armbanden te maken in een fabriekje in Hyderabad.

Mohammad Laddan, een andere 18-jarige jongen uit het Gaya district, heft een soortgelijk verhaal. "Ik kwam hier ongeveer een jaar geleden om geld te verdienen" vertelt hij en vervolgt: "Ik heb geen vader en ik moet een moeder en zuster onderhouden." Zijn 12 jaar oude zusje gaat naar school in Gaya. Gevraagd hoe hij er in slaagde om werk in Hyderabad te vinden, vertelt hij dat door mond-op-mond reclame was. "Iedere maand kregen we ongeveer 3.000 rupees die we naar onze familie stuurden. Onze voedsel en overnachting wordt hier wordt door onze baas verzorgd," legt hij uit.

Naar huis of een ander thuis
Irfan en Laddan behoren tot de 83 kinderen die donderdag terug naar huis werden gestuurd met de Secunderabad-Patna Express trein, nadat ze door ambtenaren van het Departement van Arbeid uit armband- en kledingwinkels in het oude stadsdeel van Hyderabad werden gered.

Wat is het lot van deze kinderen? Wat wacht ze thuis? Assistant-arbeidscommissaris Shyam Sunder Jaju zei dat de meeste van de kinderen op zeer jonge leeftijd werden verkocht door hun ouders. "Sommige van de kinderen hier weten niet eens wie hun ouders zijn," zei hij.
"We werken samen met ambtenaren van het departement van Vrouwen- en Kinderwelzijn van Bihar om ze een thuis te bieden" zei hij. Hij voegde eraan toe dat maar liefst 300 zaken zouden worden aangespannen tegen de werkgevers voor het in dienst nemen van kinderen, onder Sectie 3 van de Kinderarbeidwet en Secties 16, 17 en 18 van de Wet ter Afschaffing van Gebonden Arbeid.

De kinderen die werden gered komen uit Uttar Pradesh, Bihar en Rajasthan, Bangladesh en zelfs Birma. Maar de meeste zijn afkomstig uit Bihar.

Worden er nog 2000 kinderen gered?
De hoofdsecretaris van het Departement van Arbeid, RV Chandravadan, zeiden dat er naar verwachting zo’n 2000 kinderen nog steeds werkzaam zijn in de armband- en textielproductie in Hyderabad. "Ze werden gevonden tijdens een zoektocht door de politie naar wapens, terwijl ze werkten in de armband- en kledingfabrieken," voegde hij eraan toe. Volgens hem werden vorig jaar maar liefst 750 kinderen gered uit slavenarbeid.




Landelijke India Werkgroep - 6 februari 2015